ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ & ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΏΝ    Α/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» Ν. Κολυβά 136                                                                                                                                                            Τηλ: 2695028854                                                                                                                                                      Fax: 2695048783                                                                                                                                                      e-mail : solomosd1@gmail.com

Ζάκυνθος 23/09/2019 Αρ.πρωτ 195 ΠΡΟΣ : Διδασκαλική Ομοσπονδία        Ελλάδος Κοιν: ΜΜΕ Ζακύνθου Σχολικές μονάδες

Θέμα: « Αναπληρωτές και Μητρότητα»

Το Δ.Σ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου, στηρίζει το Δικαίωμα στη μητρότητα μονίμων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

Γνωρίζει τις ιδιαίτερες δυσκολίες στις πιο αντίξοες συνθήκες που πρέπει να ανταπεξέλθουν οι αναπληρώτριες συνάδελφοι, στο τρομερό δίλλημα  που τους επιβάλει να επιλέξουν ανάμεσα στο αναφαίρετο δικαίωμα για εργασία και στο ιερό δικαίωμα της μητρότητας.

Οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί στερούνται άδειας επαπειλούμενης κυήσεων με αποδοχές, ένσημα και αναγνώριση προϋπηρεσίας.

Τιμωρούνται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και εξαναγκάζονται να παραμείνουν στη δουλειά τους εκθέτοντας σε κίνδυνο τις ίδιες και τα έμβρυα, είτε να παραιτηθούν και να παραμείνουν χωρίς μισθό, ένσημα, προϋπηρεσία και ευκαιρία να εργαστούν και πάλι.

Απαιτούμε:

·        Ίσα δικαιώματα μονίμων και αναπληρωτών

·        Καμιά έγκυος αναπληρώτρια να μην αναγκαστεί ξανά σε άδεια άνευ αποδοχών ή παραίτηση, αλλά να της εξασφαλίζεται όση άδεια απαιτείται σε περίπτωση επαπειλούμενης εγκυμοσύνης με πλήρες αποδοχές και αναγνώριση της προϋπηρεσίας.

Καλούμε την ΔΟΕ να υπερασπιστεί πλήρως τη συνάδελφο αναπληρώτρια με κάθε μέσο συνδικαλιστικό και νομικό.

Διεκδικούμε την πλήρη προστασία σε όλους τους τομείς.

Η μητρότητα είναι δικαίωμα για όλες τις γυναίκες. Να είσαι μητέρα σημαίνει να μαθαίνεις τις δυνάμεις που δεν ήξερες ότι έχεις και να αντιμετωπίζεις τους φόβους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Τίποτα δεν σε κάνει τόσο χαρούμενη ή τόσο λυπημένη, τόσο περήφανη ή τόσο κουρασμένη όσο η μητρότητα.

Προς επίρρωση των παραπάνω σας επισυνάπτουμε την απίστευτη ιστορία της συναδέλφου .

  Η Πρόεδρος                                                                 Η Γραμματέας

Σαϊτανίδου Αλεξάνδρα                                                       Κατσαϊτου Αλεξάνδρα

Αναπληρώτριες και εγκυμονούσες: μια ανισότητα που επιμένει, με κάθε κόστος.

Κυρίες, Κύριοι

  Διά της παρούσης επιστολής θα ήθελα να κοινοποιήσω προς κάθε υπεύθυνο τα εξής:

Εργάζομαι ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός σε δημοτικά σχολεία εδώ και δέκα χρόνια, είτε εκτός τόπου κατοικίας μου είτε στο νησί μου όπου και διαμένω κατά τα τελευταία έτη. 

  Στα 35 μου χρόνια και έγκυος με προβλήματα κατά την κύηση, καλούμαι να διδάξω σε πέντε διαφορετικά σχολεία εκ των οποίων μάλιστα τα περισσότερα βρίσκονται σε μακρινές από τον τόπο κατοικίας μου αποστάσεις. Δυστυχώς, έχω διαγνωσθεί ήδη δυο φορές με αποκόλληση (με αποδείξεις και ισχύουσες ιατρικές γνωματεύσεις) στην δεύτερη μάλιστα περίπτωση χρειάστηκε να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο. Με βάση αυτά τα δεδομένα λοιπόν, καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα στο εάν θα διασφαλίσω την εγκυμοσύνη μου, επιλέγοντας μια άδεια άνευ αποδοχών (αφού η αναρρωτική που δικαιούμαι ως αναπληρώτρια μπορεί να με καλύψει για ελάχιστες μόνο ημέρες), η οποία σημαίνει αυτόματα εκτός από συνολική στέρηση του μισθού μου, ταυτόχρονη στέρηση όσων συνεπάγεται η παύση της  σύμβασής μου (προϋπηρεσία κτλ.) ή στη συνέχιση της εργασίας μου με κάθε ρίσκο.

  Αν και η επιλογή για όλους μπορεί να φαντάζει αυτονόητη, δεν θα πρέπει ωστόσο να με εμποδίσει να εκφράσω την αγανάκτησή μου για την αδικία που χρόνια τώρα υφιστάμεθα εγώ και οι συνάδελφοι που βρεθήκαμε στην ίδια θέση. Γιατί η επαπειλουμένη κύηση μιας αναπληρώτριας εκπαιδευτικού μπορεί να είναι λιγότερο σημαντική από αυτή μιας μόνιμης η οποία μπορεί να απολαμβάνει κάθε νόμιμο δικαίωμα και προνόμιο σε επίπεδο άδειας, μισθολογικό κτλ.; Γιατί τα δυο μέτρα και σταθμά εξακολουθούν παράνομα, σε επίπεδο εργασιακής ισότητας, να στερούν από κάθε γυναίκα ανεξαρτήτως της εργασιακής της ταυτότητας το να μπορεί να διασφαλίσει μια ασφαλή εγκυμοσύνη και τη ζωή του ίδιου της του παιδιού;

  Σε ποιο δίκαιο και ποιου πολιτισμένου κράτους η μητρότητα ή η επιδίωξή της τοποθετούνται χρόνια τώρα τόσο απάνθρωπα στο περιθώριο; Με ποιο δικαίωμα και ποιος κρατικός μηχανισμός υποστηρίζει αυτήν την πολιτική μη προφύλαξης εργαζόμενων γυναικών σε πραγματική ανάγκη και με πραγματικά προβλήματα υγείας; Έως πότε η ταυτότητα της "αναπληρώτριας" θα σημαίνει μειωμένα δικαιώματα και άνισες ευκαιρίες; Ποιος ευθύνεται πια για αυτό το ανεπαρκέστατο νομικό πλαίσιο, που απειλεί το δικό μου το παιδί, τα παιδιά συναδέλφων τώρα, τα παιδιά συναδέλφων στο παρελθόν. Που απειλεί στην ουσία την ίδια του τη ζωή, αλλά ενδεχομένως σε γυναίκες με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό την υγεία τους ή και τη ζωή τους ακόμη.  Γιατί ο εξαναγκασμός σε μια λύση αποχής και "άνευ αποδοχών" να είναι μια ρήτρα που εξασφαλίζει την ορθή λειτουργία του σχολείου για να μπορέσει να καλυφθεί γρήγορα το κενό από κάποια συνάδελφο που επιλέγεται από τη λίστα της επόμενης τοποθέτησης; Γιατί να πρέπει επί σειρά ετών να αποδεχόμαστε αυτήν την τόσο παράλογη κρατική συνήθεια που επί της ουσίας διώκει το όνειρο κάθε υποψήφιας μητέρας, πέρα από κάθε σεβασμό στο ανθρώπινο, εργατικό και μητρικό δίκαιο;

  Καθώς και αυτή η επιστολή ενδεχομένως θα πάρει την θέση της ως μια ακόμη ανάρτηση και μετά από λίγο θα ξεχαστεί, έως την επόμενη παρόμοια ηλεκτρονική έκφραση αγανάκτησης, ωστόσο θα ήθελα να θέσω το ερώτημα προς κάθε υπεύθυνο σε κάθε αρμόδια θέση, έως πότε οι επαπειλούμενες άδειες θα θεωρούνται το προνόμιο λίγων γυναικών. Έως πότε αρμόδιοι φορείς θα κωφεύουν σε κάθε έκκληση για βοήθεια, από κάθε γυναίκα που με τόση απαξίωση καλείται να υποκύψει σε νόμους ντροπής.

  Έως πότε τα αγέννητα παιδιά των αναπληρωτριών εκπαιδευτικών θα θεωρούνται παιδιά με θέση χωρίς προτεραιότητα. Ποιος αποφασίζει ποια ζωή είναι πιο σημαντική από μια άλλη; Γιατί του δικού μου παιδιού η ζωή, για τους επόμενους μήνες μέχρι να γεννηθεί, να κρέμεται από μια κλωστή; Να εξαρτάται από το αν ο δρόμος μέχρι να φτάσω στο σχολεία απομακρυσμένων χωριών θα γλιστρά, τον χειμώνα, στη μετακίνηση από το ένα σχολικό συγκρότημα στο άλλο. Να εξαρτάται από το αν η μέρα μου θα είναι ήπια, αν θα κινδυνεύσω στο ολοήμερο τρέχοντας στην εφημερία να βοηθήσω κάποιο παιδί που χτύπησε, αν θα πέσει κάποιο μικρό με φόρα πάνω στην κοιλιά μου, αν θα ανέβω τους δυο ορόφους του σχολείου αλλάζοντας τάξεις τόσες φορές με κίνδυνο να προκληθεί παραπάνω βλάβη στην αποκόλληση, αν θα φωνάξω συγχυσμένη  σε τάξεις των 20 ή 25 παιδιών, αν θα κολλήσω κάποια ίωση ή ακόμα χειρότερα κάποιο επικίνδυνο μικρόβιο χωρίς να μπορώ να ακολουθήσω φαρμακευτική  αγωγή . Τι καθιστά το δικό μου το παιδί λιγότερο σημαντικό από κάποιο άλλο; Του οποίου η μητέρα μπορεί να το προστατεύσει ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Απολαμβάνοντας τον μισθό της για να μπορεί να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις. Για να μπορεί να του αγοράσει τα πράγματά του.

  Εγώ γιατί θα πρέπει να μείνω στο κρεβάτι μεν, χωρίς μισθό δε, αναγκάζοντας τους γονείς μου να με βοηθούν οικονομικά, όταν μάλιστα όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολα τα βγάζει πέρα ένας συνταξιούχος; Γιατί να χάσω ένσημα; Γιατί να χάσω προϋπηρεσία που μπορεί να μου στερήσει του χρόνου τη θέση μου στο νησί μου; Γιατί πρέπει να καταφύγω στη λύση του δανείου; Τα 800 ευρώ που έδωσα αυτή την εβδομάδα σε εξετάσεις, γιατί να μην μπορώ να τα καλύψω εάν βγω σε άδεια άνευ αποδοχών; Εγώ γιατί αντί να είμαι στο κρεβάτι και να προσέχω με νύχια και με δόντια την κάθε μου κίνηση, να πρέπει να βρίσκομαι στην τάξη παντός καιρού και συνθηκών με ότι αυτό συνεπάγεται; Καύσωνας με 100% βλαβερές συνέπειες για το έμβρυο. Παγωνιά, χιόνι και βροχή σε επικίνδυνες μάλιστα διαδρομές μέχρι να φτάσω στο ένα ή στα πέντε σχολεία που πρέπει να υπηρετήσω.

  Για το παιδί μου βέβαια, είναι η απάντηση, γιατί για το παιδί της αυτά μα και τα πάντα θα έκανε η κάθε γυναίκα στην απόγνωσή της να του διασφαλίσει το δικαίωμα του στη ζωή. Γιατί ωστόσο οι αρμόδιοι φορείς να βολεύονται, να εκμεταλλεύονται και να πατάνε πάνω στην απελπισία μου; Με ποιο δικαίωμα να εξευτελίζεται η αναπληρώτρια έγκυος κι έτσι η φρίκη της σκέψης πώς αν ρισκάρει κι εργαστεί ίσως της στερήσει από την αγκαλιά της το μωρό της, να υπερτερεί έναντι στα νόμιμα δικαιώματά της;

  Ποιος είναι αυτός που βλέπει τις ζωές των παιδιών μέσα από αυτό το εξοργιστικά άνισο, και τόσο παράνομο νομικό πλαίσιο;

  Κυρίες, Κύριοι, για όποιον συνεχίζει να υποστηρίζει και να υποθάλπει αυτό το σύστημα, μπορώ μόνο εγκληματική να ονομάσω την σιωπή και την συμμετοχή του.

Π.Σ., αναπληρώτρια εκπαιδευτικός.