δελτίο τύπου

Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ζακύνθου                                                                                      Ν. Κολυβά 136                                                                                                                                           Τηλ: 2695028854                                                                                                                                                                                                                                         1/11/2018                                                                                                                                                  

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

OI ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ –ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

( Η Θέση των Εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου και μια απάντηση στην από 19-10-2018 ανακοίνωση της Ένωσης  Συλλόγων Γονέων Ζακύνθου)

 Τον τελευταίο καιρό, στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, παρατηρείται, μια εντεινόμενη αμφισβήτηση, καχυποψία και αντιπαλότητα  στις σχέσεις γονέων και εκπαιδευτικών. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο , ούτε περιορίζεται φυσικά σε τοπικό επίπεδο – οι διαστάσεις του είναι μακροχρόνιες και πανελλήνιες.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας που στο επίκεντρό του δυστυχώς, βρίσκεται το παιδί και γι’ αυτό απαιτείται οι πολίτες, σε κάθε σκεπτόμενη κοινωνία, να το μελετούν με πνεύμα κριτικό και διάθεση θετική, προκειμένου να φωτίσουν τις αιτίες και να βρουν τις λύσεις του και σε καμία περίπτωση φυσικά ,να μην το απαξιώνουν, επιδιδόμενοι  -εκ του ασφαλούς- σε κουτσομπολίστικες  συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στα πλαίσια ενός τέτοιου, απολύτως απαραίτητου και υγιούς κοινωνικού διαλόγου, εμείς, οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ζακύνθου, καταθέτουμε την παρακάτω άποψη και θέση:

Σε μια εποχή πολιτικής και οικονομικής κρίσης, κατάρρευσης των θεσμών και ξεπουλήματος του ελληνικού πλούτου στα ξένα συμφέροντα, η εκπαίδευση είναι ίσως η μοναδική εναπομένουσα δομή της ελληνικής κοινωνίας που συνεχίζει να στηρίζει το όραμα για κοινωνική αλλαγή, διδάσκοντας και εκπαιδεύοντας τους μικρούς μαθητές στις ανθρώπινες αξίες, όπως ανιδιοτέλεια, κοινωνική προσφορά, ισότητα, δικαιοσύνη, ταυτότητα και ανεξαρτησία. Εμψυχωτές και οδηγοί σ’ αυτό το όραμα είναι οι λειτουργοί της εκπαίδευσης, άνθρωποι με υψηλή παιδαγωγική ευαισθησία και επιστημονική κατάρτιση , οι οποίοι μοχθούν καθημερινά για να μη στερηθούν τα παιδιά μας τη γνώση, την ικανότητα  και την ελπίδα!  Εργαζόμενοι σε ένα περιβάλλον αναξιοπρεπές , με τάξεις των 25 μαθητών και συνθήκες εργασίας αντίξοες ( χιλιάδες αναπληρωτές μακριά από την πατρίδα και την  οικογένειά τους), οι σύγχρονοι δάσκαλοι «φυλάττουν», κυριολεκτικά, «Θερμοπύλες», προασπίζοντας το κύρος και την αξιοπιστία του δημόσιου σχολείου, που απευθύνεται στους πολλούς!  Και όλα αυτά, ενώ γύρω τους  χάνονται , μέρα με τη μέρα, τα πολιτιστικά  και τα υλικά επιτεύγματα του τόπου μας.

Αντί ωστόσο, ο χώρος της εκπαίδευσης να αντιμετωπίζεται ως «ιερός», και να προστατεύεται σαν τέτοιος, πολύ συχνά βάλλεται ,όχι μόνο από τα πυρά των κυβερνητικών επιλογών , που τον υποβαθμίζουν και τον συρρικνώνουν, αλλά και αυτών των  ίδιων των πολιτών, που βλέπουν στον μεν εκπαιδευτικό, τον «δικό τους προσωπικό εχθρό»- εκπρόσωπο του συστήματος, στις δε ατομικές τους επιδιώξεις για την εκπαίδευση και το μέλλον του παιδιού τους, το «αλάθητο» εκείνου που γνωρίζει και ποιο είναι το σωστό και πώς θα το εφαρμόσει! Ο γονέας απαξιώνει και στοχοποιεί το δάσκαλο μπροστά στο παιδί του, κι εκείνο με τη σειρά του χάνει κάθε ίχνος σεβασμού για  αυτόν αλλά και για την εκπαιδευτική διαδικασία! Με την παραμικρή «υποψία» για μικρά  ή μεγάλα αδικήματα και χωρίς να υπάρξει επίσημη απόφαση από τα θεσμοθετημένα όργανα απονομής δικαιοσύνης, του πειθαρχικού ή του ποινικού δικαίου,  απαιτούν  «προληπτικές» αλλά « τιμωρητικές» ωστόσο διοικητικές πράξεις , όπως απομάκρυνση εκπαιδευτικών από την τάξη, βασισμένοι σε εικασίες και παρακάμπτοντας απροκάλυπτα τις νόμιμες διαδικασίες!

Και αν αυτό συμβαίνει σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται «προοδευτική», η δημοκρατία και ο διάλογος φαίνεται να έχουν ξεχαστεί από καιρό. Απαξιώνοντας την προσφορά ενός  γόνιμου και δημιουργικού διαλόγου, οι γονείς εθίζονται να  σχηματίζουν γρήγορες και επιπόλαιες απόψεις για τους δασκάλους των παιδιών τους, βασισμένες τις περισσότερες φορές στις υποκειμενικές αντιλήψεις των μαθητών, χωρίς καν να ενδιαφερθούν για την αντικειμενική αλήθεια και αρέσκονται να παίρνουν οι ίδιοι το ρόλο του απονομέα δικαιοσύνης, υβρίζοντας, απειλώντας ,ως και ασκώντας σωματική βία κατά των «φανταστικών εχθρών τους» - εκπαιδευτικών. Μια ωμή έκφραση τάσεων ανθρωποφαγίας και εξόντωσης σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί! Πολύ θλιβερό!

Η αντιπαράθεση γονέων και εκπαιδευτικών είναι αναμφισβήτητα εντελώς παράλογη και  απολύτως άγονη , καθώς και οι δύο πλευρές πρέπει να προσδοκούν το ίδιο ακριβώς  αποτέλεσμα : το καλό των παιδιών! Οι ρόλοι τους λοιπόν οφείλουν και πρέπει  να είναι συμπληρωματικοί! Ο διάλογος δασκάλου και γονέα είναι το πρώτο βήμα και κατόπιν υπάρχουν μια σειρά από  συλλογικές δομές που εγγυώνται αντικειμενικότητα στην κρίση και   δημοκρατικό πνεύμα  στον τρόπο διαχείρισης των προβλημάτων που αναδύονται μέσα στην σχολική κοινότητα, όταν αυτές αλληλεπιδράσουν με το σωστό τρόπο:  ο σύλλογος διδασκόντων, ο σύλλογος γονέων, το σχολικό συμβούλιο και οι υποστηρικτικές δομές του εκπαιδευτικού έργου είναι μερικοί από τους θεσμούς που αμφότερες οι πλευρές μπορούν ακόμα να εμπιστευτούν. Γιατί ο διάλογος αναδεικνύει την «αλήθεια» και  η αλήθεια δεν είναι πάντα με το μέρος αυτών που την επικαλούνται!

 Γονείς και εκπαιδευτικοί θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις προκαταλήψεις και να καλλιεργήσουν γερές και βαθιές σχέσεις εμπιστοσύνης. Με διανοητική και συναισθηματική ευαισθησία να προσπαθήσουν να μπουν ο ένας στη θέση του άλλου και να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του! Η ενσυναίσθηση είναι βασικό στοιχείο της ανθρώπινης επικοινωνίας και υψηλό δείγμα πολιτισμού!  Αυτή  είναι η μόνη σωστή και δημοκρατική στάση που –εμείς, οι μεγάλοι- οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας!

Το ΔΣ